Rijden in dameszadel

Historie
Het rijden op een dameszadel was niet altijd zo eenvoudig. Tot 1850 waren de regels strikt. Paarden mochten alleen stappen of in de rechtergalop gaan. De paarden mochten niet draven in de overgang en de linkergalop was uit den boze. Bovendien waren de jurken onhandig en de zadels oncomfortabel voor zowel paard als amazone.

De geschiedenis van het dameszadel gaat nog een stuk verder terug in de tijd. Het eerste dameszadel is geïntroduceerd in de veertiende eeuw. Het zadel stelde weinig meer voor dan een zitvlak met een paar zijstukken en een plankje voor de voeten. In de loop van de eeuwen werd het zadel aangepast. Het werd sierlijker, veiliger en praktischer, maar nog altijd kon  alleen worden gestapt onder begeleiding. Catherina de Medici, een amazone die veel reed, bracht daar in de zestiende eeuw verandering in. Ze kwam tijdens de jacht regelmatig ongelukkig ten val en besloot dat het zadel aangepast moest. Sindsdien heeft het zadel een tweede kruk waardoor amazones zelfstandig kunnen rijden in alle gangen. Het zou tot 1825 duren voordat het zadel dusdanig werd aangepast dat het zelfs goede steun bood bij bokken of  steigeren.

Halverwege de twintigste eeuw
Het dameszadel leek halverwege de twintigste eeuw te verdwijnen. Alleen welgestelde of adellijke dames reden met een dameszadel. De economische depressie in de jaren dertig en de Tweede Wereldoorlog waarin veel zadels verloren raakten deden het zadel bijna de das om. Tijdens de wederopbouw was er voor de dameszadels en bijbehorende dure kostuums geen geld. Bovendien raakte het dragen van broeken ingeburgerd en stapten veel dames over op het ‘herenzadel’. Slechts enkele vrouwen bleven het dameszadel trouw.

Saillant detail is dat de voorloper van het huidige zadel is uitgevonden door een man. Deze Engelsman, was tijdens zijn geliefde jacht ten val gekomen en had zijn been gebroken, omdat hij toch wilde jagen besloot hij dat op een side saddle te doen en bedacht daarvoor wat nuttige aanpassingen.